Tuinen liggen strak alsof hier niet geslagen wordt
en blik dat glimt uit overtuiging dat God pas na de buren komt.
Kanaries willen hier niet zingen, langs houten ganzen voor het raam,
zij zwijgen gak, zij zuchten lak opdat de zon hen niet verkleurt.
Vitrages wuiven zachtjes bij elk geluid van buiten
en vuile was hangt uitgemeten ver van eigen deur.
De stilte in het spreken straft harder dan een woord
en buitenbeentjes toont men hier de strenge stramme rug.
Dit is het dorp met duizend drempels, waar latten op schofthoogte
liggen te wachten tot een eenzame gek zichzelf wil zijn.
© René Hillenaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten